Müzikal-filmleri sever misiniz?

Aslında sahne için tasarlanmış bir kurguyu, sinemada seyretmek, Cem Yılmaz’ın gösterilerini sinemaya taşımasına benziyor. Ama gene de, benim gibi sahneyi pek sevmiyor, her karakterin bir şarkısı (hikâyesi) olması hoşunuza gidiyor, müziğin duyguları daha çok harekete geçirdiğini düşünüyorsanız, müzikal-filmler şahanedir. Hele normalde aklınızda kalmayacak bir diyalogun şarkı hâline dönüşerek zihninizde dolaşıp durduğunu düşünün. Anadolu’daki ağıtlar ya da Hint filmlerindeki danslar da aslında benzer şekilde “hikâyeler”in performansa, şarkıya, şiire dökülmüş hâlleri neticede…

Aşağıda hoşuma giden birkaç güzel müzikal-filmden sahneler var…

 Tim Burton'ın müzikali, Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street yer yer eğlenceli, yer yer karanlık bir intikam hikâyesi. Oyunculuklar ve müzikler kesinlikle iyi. Hikâye bazen sıkıcılaşıyor ve tek boyutlu.

Çok önemli bir müzisyen olarak kabul edilen Andrew Lloyd Webber'in müzikalinin sinemaya uyarlanmış hâli. Hikâyenin kendisi bir hayli iyi. Broadway'de izleyenler de hayran olmuşlar. Ama film ortalama. İzlemesiniz de olur.

Victor Hugo'nun meşhur Sefiller romanının, yine hayli meşhur müzikalinin sinemaya aktarılmış hâli. Çok iyi sahneler vardı, prodüksiyon kesinlikle olağanüstüydü, Anne Hathaway çok iyi oyuncu, lakin bir klasik olamayacak.

Tolstoy'un Anna Karenina'sını, ağır sıkıcı bir klasik roman olarak hatırlıyorsunuzdur muhtemelen. Film, romanı sadece bir metin ihtiyacı için kullanıyor, haliyle iyi bir "uyarlama" sayılmaz. Görsel oyunlar, yarı-müzikal atmosfer, enfes.

Dancer in the Dark, Lars von Trier'in içine ufak ufak müzikal serpiştirdiği harikulade bir film. Başrölde, İskandinav şarkıcı Björk oynayınca, müziklere bahane de çıkmış oluyor.

Açık konuşayım, Moulin Rouge'u izlerken çok sıkıldım. Ama El Tango de Roxanne, müthiş bir sahnedir. Filmin içinde çok güzel hikâyeler de mevcut.

Meraklısına not: Görebildiğiniz üzere, bütünü hakkında kötü dediğim filmlerin içinde çok güzel sahneler ve hikâyeler var. Kaçırmamak lazım...